In 2 dagen door Ghana

Dag 42-44

Na het afscheid van Nicolaas en Isabel (mogen ze vlot door donker Afrika geraken) was het terug aan mijn eigen tempo rijden, dwz. volle gas tot net na de middag en dan de bar van het hotel opzoeken. De eerste dag geraakte ik zo tot in Techiman en de tweede dag tot vlak voor de grens met Burkina, in Lawra.

Al die tijd was de weg perfecte asfalt, tot 40 km voor Lawra.
Na een maaltijd in een ´spot´, een soort klein restaurant voor de plaatselijke bevolking en thee bij een vriendelijke bandenlegger heb ik nog wat geld gewisseld in gezelschap van de politie, die in uniform en met mitrailleur, mijn uitnodiging voor een drink niet afsloeg. Hij bestelde een Guinnes, sloeg die achterover, en ging terug aan het werk, proffesionele kerel hoor voor de rest. Van hem leerde ik dat een politieman nooit in zijn eigen gebied kan werken, maar altijd wordt verplaatst naar een andere kant van het land, om corruptie tegen te gaan.

Deze kerels waren met een project bezig voor weeskinderen en zijn erin geslaagd wat sponsoring los te weken.

Na een nachtje in een ´schrale´ auberge, was ik volgende morgen klaar om aan te zetten richting de grens met Burkina. Door mijn vroege vertrek was ik al om 8 uur aan de grens en rond 9 uur zonder problemen in Burkina.
Hier had ik gehoopt om een mooie piste richting Bobo aan te treffen, ware het niet dat ze de mooie piste volledig verknald hadden door er asfalt over te leggen,en zo was ik rond 13 uur in Bobo. Onderweg ook nog deze rare vogels tegengekomen:
Een 14 tal splinternieuwe en propere BMW´s uit Italie

En deze kerel met een geit op z´n brommer

Ik ben nu dus in Bobo in l´Auberge,met zwembad, wifi, airco en al die andere luxe, die ik na zo´n zware dagen wel verdient heb...

De kust van Ghana

Dag 35-41

Hoewel we een mooie plek vinden in de vorm van de´Casablanca beach resort´, is nieuwjaarsavond een beetje een misser.

We hadden een paar flessen drank gekocht, waaronder een Piper Heidsieck voor 7 euro, maar toen we om 9 uur richting bar/restaurant gingen bleek die gesloten te zijn. Nieuwjaarsavond was voor ons dus noedels klaargemaakt op de kamer en rond 12 uur met de bewaker naar de vuurwerkloze lucht staren.
Nu klinkt dat wel erger dan het was, want in goed gezelschap van Nicolaas en Isabel werd het toch nog gezellig.

Omdat het beloofde internet maar niet in orde geraakt, gaan we 3 dagen later naar Cape Coast, om ook daar nog 3 dagen te blijven, wat kastelen te bezoeken en de blog bij te werken.

Onze laatste dag samen, want ik vertrek 6 januari richting Marokko, brengen we door in het Nationaal park Kakum .

Hoewel duur en wat verknoeid door onze luidruchtige groep, zijn de hangbruggen zeker de moeite, en hoogtevrees bevorderend.

Daarna nog even bij de Hollander van de Monkey Forest binnenspringen, die we gisteren aan de bar van het beach resort aantroffen. Hij had een mooie dierentuin met een aantal speciale en zeldzame dieren waaronder de civetkat en gennetkat.

Jungle Fever

Dag 33-34

Ergens onderweg gisteren zijn we Boni kwijtgespeeld, toen wij een piste links opreden, zagen we hem nog net rechtdoorrijden, gelukkig is de gsm ontvangst hier prima zodat we enkele dagen later weer samenkomen.

Toen we, na het bezoeken van de drukke markt van Kumasi, de stad verlieten, hadden we met drie dezelfde droom: overnachten in een tentje in de brousse! Een mogelijke route werd uitgestippeld en een voorraadje eten aangekocht.

Eerst een verbindingsrit tot Dunkwa over asfalt en dan proberen in zuidelijke richting de bergen in te rijden. Dat was echter niet zo simpel, en net voor het donker werd zijn we dan maar op goed geluk de brousse ingereden en snel een veilige kampeerplek gezocht.

Het was zeker een speciale ervaring, vooral door het oorverdovend geluid van de insecten en het urenlange lichtspel van bliksems in de verte. ´s Morgends een ananas gevonden niet ver van de tent en het ontbijt was bijna klaar.

Omdat we wisten dat we niet op de juiste piste zaten en deze ook nogal technisch was reden we eerst terug naar Dunkwa om nu wel snel in de juiste richting een mooie weg aan te treffen naar Bagoso.

De mensen in de dorpen konden hun ogen niet geloven toen wij passeerden en reageerden daarom soms nogal raar. Op het eerste zicht zijn de mensen hier in Ghana soms nogal aggressief, maar eens er contact gelegd wordt verandert hun hele houding. We hebben nog geen echte negatieve ervaringen gehad hier.

Jungle Pose van Isabel

En van ons drie (met banaan)

Na een dag rijden door echte jungle komen we zo aan bij de kust, en voor het eerst sinds Dakar zie ik de zee.

Hier nemen we een soort vakantie in de vakantie, en zoeken we een leuke plek om het nieuwe jaar te vieren.

Mole National Park

Dag 30-32

Na Tamale gaat het richting Mole National Park, dat enkel te bereiken is via een 90 km lange kiezelweg die helemaal kapot gereden is en waarbij je een rimpeleffect krijgt dat ook wel eens dakdak of wasbordpiste genoemd wordt.

Het rammelt de vullingen uit je tanden onder de 70 km/u, maar als je zo snel gaat, kan je ook maar net remmen voor de putten en zanderige stroken, redelijk gevaarlijk dus.
Het park zelf is modern met een zwembad en een bont allegaartje van toeristen.

 De volgende morgen regelen we een jeep-safari van 3 uur door het park en spotten een redelijk aantal dieren, waaronder 3 soorten antilopen, een cobra en een paar grijsapen.

Omdat het een uitzonderlijk nat seizoen was en heel het terrein voldoende van water voorzien is zijn er al een week geen olifanten gezien, maar net voor we willen vertrekken,wewaren zelfs al aan het inpakken, komt onderaan de vlakte, aan de grote waterput, een olifant tevoorschijn, een mooie afsluiter. Jammer genoeg zoomt mijn klein fototoestelletje niet genoeg in om de olifant vast te leggen.
´S middag´s rijdt Nicolaas voor de eerste keer lek op de piste van Mole naar de asfaltweg en met de hulp van een aantal politieagenten die passeerden, duurt het toch nog een paar uur. Al die tijd wacht ik in het volgende dorp, waar ik alvast slaapplek organiseer bij het Cacao Research Institute of Ghana, het moet niet altijd een hotel zijn.

Nog 300 km zuidelijker komen we aan in Kumasi, dat behalve zeer druk, ook gelegen is in een andere klimaatzone, een tropischer landschap met heuvels maar toch nog steeds zeer warm.

Ook zag ik iets speciaals vandaag,namelijk een wolk, ongeveer 30 seconden reed ik in de schaduw van een wolk, en dat was toch weeral weken geleden.
Later die avond regent het zelfs een paar uur, warme regen, maar toch.

Christmas in ATM heaven

Dag 28-29

Na de botte weigering van mijn splinternieuwe Mastercard door zowel Mali als Burkina, is het goed om in Engelstalig Ghana aangekomen te zijn. Ghana gaf net over de grens al de indruk moderner te zijn,met winkels die een likje verf aan de buitenkant hebben en ook nog eens meer dan 3 produkten in de aanbieding, maar nu blijkt het net als in de ´lonely planet´ aangekondigd, ook nog ´ATM heaven´ te zijn. Voor het eerst deze reis rollen de bankbiljetten uit de automaat, biljetten van 5 Cedi (2,5 euro) voor de maximum waarde van 100 euro. Toch voel ik mij al direkt rijk, in ieder geval rijk genoeg om deze avond een uitgebreid kerstdiner te betalen.

Na in Tamale een 5-tal hotels zorgvuldig te beoordelen,komen we terug uit bij Hotel Relax. Daar is WiFi voorhanden zodat op kerstdag met de familie kan ge-skypet worden, en hoewel de Muezzin van de moskee aan de overkant wel erg z´n best doet de koraanverzen vandaag extra hard door de speakers te jagen, slagen we er met z´n vieren bijna in een kerstsfeer op te roepen, met dank aan de op restaurant zelf meegebrachte kaars.