Westelijke Sahara

Dag 56-58

De Mauritaanse grens verloopt zeer vlot, met een afstempeld carnet op welgeteld 3 minuten, waarna een surrealistische passage volgt door een niemandsland bestaande uit een kilometers lang braakliggend terrein met wel 10 verschillende routes in zo een slechte staat dat een offroad vervoermiddel zo ongeveer vereist is. Dit is dan ook een effectieve buffer tegen de oversize kampeerwagens met quads op aanhangwagens die de Westelijke Sahara bevolken, sommige van deze kampeerwagens zijn dan ook echt vrachtwagens van meer dan 3,5 ton.

Eens aan de Marokaanse grens passeer ik de 5 trucks en wagens die staan te wachten, zoals ik altijd doe op de motor. Als ik in een file wil staan, had ik wel een auto gekocht. Dat is zeer tegen de zin van de Fransman, die mij even de les komt spellen, maar die ik verder kompleet negeer. Wel weet ik nu wel zeker dat ik terug in de beschaving ben, klagende blanken heb ik lange tijd niet meer gezien.

De grens gaat vlot, hoewel de attente douane-beambte op z´n computer ziet dat ik de vorige keer mijn motor ben vergeten uit te schrijven. Hij begint gelukkig niet over een boete, zoals ik had verwacht, maar zegt dat ik het aan de andere kant in Ceuta maar moet regelen.

Ik ben maar 10 meter in Marokko, als de lange wachtrij naar het Zuiden in zicht komt. Zeker 100 wagens staan te wachten en daartussen ook enkele Belgen op motoren, één van deze kerels zat zelfs samen met mij in de EHBO cursus in Antwerpen. Blijkt dat ze de vorige avond aangekomen waren en op het asfalt hadden geslapen, omdat vanwege de nieuwe scanner de doorgang zo traag verliep. Er waren zelfs al gevechten uitgebroken tussen mensen die wouden voorkruipen, een geluk dus dat ik niet van de andere kant kwam.

Na een zoveelste lange, winderige dag langs de enige weg naar boven, kom ik aan bij Dakhla, waar ik al snel de Italianen vind met hun zwerfwagen, die ik ook al in Mali en Nouakchott trof.

Ik besluit bij hen aan het water te kamperen, maar ga even snel de stad in om een bankautomaat te zoeken. Dakhla overtreft mijn verwachtingen, het lijkt wel Spanje, met kraaknette boulevards en mediterane snackbars, nieuwe wagens en werkende bankautomaten. Ik ben terug in de beschaving, een heerlijk gevoel.

Alcohol is evenwel nog steeds niet te vinden, maar samen met de Italianen drink ik mijn laatste illegale rhum op en wordt het toch nog gezellig.

's Morgends nemen we afscheid en zet ik koers naar Boujdour, omdat Layounne verder is dan ik eigenlijk wil rijden, heel deze lange kustweg hangt namelijk al zwaar mijn kl*ten uit, urennlang hang je schuin naast de motor om de wind te compenseren die hard langs de zijkant inbeukt en het verbruik met 25% doet stijgen.

Boujdour was een gok, want zeer klein op de michelinkaart, maar een goede gok. Op de camping neem ik een volledige bungalow voor mezelf en na een aantal films op de sateliet TV zie ik later op de avond alle deelnemers van de ¨Budapest-Bamako¨ rally binnenlopen. Over 100 wagens en een 10-tal motoren.

Deze zijn op weg naar beneden en rijden dus in de andere richting dan ik, toch wordt ik de volgende dag door 1 van hen ingehaald op een motor. Het blijkt niet iemand die het noorden kwijt is, maar wel een jonge Canadees, Daniel genaamd, die de rally beu is, en besloten heeft Marokko te verkennen.

Daniel is 21, heeft het vliegtuig genomen naar Duitsland, daar een motor gekocht en dan gedacht; zal ik eens aan een rally meedoen? Na vele dagen van altijd maar gasgeven, tot ´s nachts toe, en weinig slaap, bleef er van het avontuur van een rally maar weinig over en besloot hij terecht van misschien ook eens iets van het land te zien. Dat komt goed uit, want dat is exact wat ik ga doen en zonder veel woorden gaan we samen verder en checken in Tarfaya in het enige hotel in.