Mauri: zand en mercedessen

Dag 49-53

Om vlot weg te geraken uit Bamako, waar drukte en chaos dag-dagelijkse realiteit zijn, vertrek ik om 7u ´s morgens, vlak voor de zon op is.

Zicht over de Niger

Hoewel ik het volledig stratenplan van Bamako op GPS heb, valt dit niet mee, meemaals neem ik stukken enkele richting, om toch maar een beetje op koers te blijven, hopende dat de agenten,die normaal op elke hoek staan, nog slapen.
Deze laatste dagen zijn de ochtenden ook merkbaar kouder, en door het stof in de lucht, raakt de zon er pas rond 9u00 met wat warmte doorheen.

Mijn doel vandaag is Diéma, een kruispuntstadje op de afslag naar Mauritanië. Via opzoekwerk op het internet, kwam ik uit bij ´village ventures´, een ontwikkelings-project van een Engelse dame. Omdat er geen andere slaapplek was in Diéma, ging ik haar dan maar opzoeken. Meteen werd ik hartelijk verwelkomd en kreeg een hutje toegewezen.

Deze vriendelijke oma, Pam is haar naam, liet me gelijk al haar projecten zien. Ze had eigenhandig de hutjes gebouwd, had jongeren in opleiding en de waterput was net klaar. Ook leverde ze diensten aan alle scholen en ziekenhuizen in de buurt, indrukwekkend. Heel de dag was het een komen en gaan van allerhande lui, dorpshoofden, metselaars, veehouders of gewoon mensen die iets nodig hadden of goeiedag kwamen zeggen.

Van haar heb ik veel over de Malinezen en liefdadigheid geleerd (www.villageventures.info). Via deze weg wil ik iedereen vragen om haar site te bekijken en eventueel te helpen, deze dame leeft van dag tot dag, geeft alles wat ze heeft, en is verantwoordelijk voor veel mensen en kinderen, zonder ooit aan zichzelf te denken.
De volgende morgen stond de oversteek naar Mauritanië op het programma, wat niet erg vlot verliep.

Via Nioro du Sahel (een bandietendorp, waar ooit nog westerlingen ontvoerd werden) kwam ik vroeg aan de grens, om daar van de douane te horen dat ze geen stempel hadden om het carnet af te stempelen, terug naar Nioro dus. Na deze omweg van 120 km, passeerde ik de grens om eindelijk in Mauritanië te komen. De vele checkpoints, waar ik voor gewaarschuwd was, waren geen fantasie, vlak na de grens al 3 op 10 kilometer. Bij de laatste vroegen ze achteloos naar mijn verzekering.

Ik voelde de bui al hangen, want ik wist dat mijn ´carte brune´ hier niet geldig was. De duidelijk corrupte agent begon direct over ´une infraction´ en een boete. Ik hield me van de domme en stelde voor naar een verzekering op zoek te gaan, wat hij goed vond, als hij mee op de motor achterop kon. Daar dit onmogelijk was, liet hij me na een halfuur toch maar alleen gaan, om even later voor de gesloten deur van een verzekeringskantoor te staan,het was namelijk middag. Een vriendelijke kruidenier belde de kerel op en even later stond ik terug bij de corrupte flikken, die iedereen tegenhielden en alles lieten uitladen op zoek naar ´cadeaux´. Daar ik een fles sterke drank in de bagage had die niet ontdekt mocht worden (Mauritanië is strikt islamitisch), had ik een cola meegebracht en toonde trots de verzekering. Daar was hij niet echt blij mee en na wat gemor,betaalde ik snel met mijn kleinste bankbiljet (nog geen euro) en maakte dat ik wegkwam. Nog 5 controleposten later was ik nog voor donker in Ayoun El Atrous en bleek dat Mauritanië toch nog even wennen zou zijn. Het hotel terplaatse had enkel ´hokjes met een bed´ in aanbieding en het fantastische restaurant dat ze me voorstelden, bleek een mat op de grond en 2 kookpotten op straat te zijn.

Ik kon kiezen tussen rijst en couscous en als vlees lieten ze een emmer met vliegen en beenderen zien. Ik koos voor enkel de rijst,maar kreeg toch wat beenderen en een volledige geitepoot opgediend. Mauritainië maakte niet echt indruk, ook al omdat ze me bij een Total tankstation even voordien, hadden opgelicht met benzine uit bussen aan 2 euro de liter, en erger nog,vermengd met water. Dankzij de speciale trechter met filter echter, die ik al 2 maanden bij heb en nog niet kon gebruiken, heb ik kunnen vermijden dat het water in de tank terechtkwam. Je zal maar ergens in de woestijn stranden door zulke schurken.
Door deze slechte introductie in de arabische wereld, die toch een groot verschil is met het echte afrika van Mali, opteerde ik om snel naar Nouakchott te rijden met slechts 1 stop in Aleg. Toegegeven, het Mauritaans landschap is de moeite, met vele groene weiden, spectaculaire rostformaties en natuurlijk het zand van de sahara, dat soms de weg komt innemen.

Wat ook opvalt zijn de dode beesten en de auto´s, de beesten die doodgereden worden, laten ze namelijk gewoon rotten langs de weg ,omdat de dieren niet halal zijn (niet op rituele wijze geslacht) en de auto´s zijn voor 90% mercedessen van hetzelfde (oude) type, waarvan de wrakken de kant van de weg ontsieren, samen met de kadavers van dode beesten en bergen afval, dat door de levende koeien dan weer wordt opgegeten.

Hier lagen zeker 10 karkassen

Van Aleg naar Nouakchott passeer ik nog grote zandduinen, die de weg doen op en neer gaan, als was je op weg in een zee van zand en met exact 0,0 ougiuya op zak (ik had met de laatste 3 euro waard een paar liter getankt om er te geraken) kom ik terecht in de chaos van de hoofdstad.

Hier leer ik weer een nieuwe manier van rijden kennen, die erin bestaat gewoon voor je te kijken en gas te geven, als je een klaxon hoort, wil dat zeggen dat er iemand bijna tegen je rijdt.

Aan een verkeerslicht wordt ik nog bijna gegrepen door een vrachtwagen die op volle snelheid door het rood rijdt (die vrachtwagenchauffeurs toch...) en enkel door vol op de gas te gaan kom ik veilig aan in auberge Sahara, een ware oase voor de ´overlander´. Hier tref ik behalve de Italianen, die ik bij Pam in Mali leerde kennen, ook nette kamers, goed eten en Wifi. Nog enkel 500 km zitten tussen mij en de Westelijke Sahara, Inch ´Allah.