woensdag 2 maart 2011
zaterdag 19 februari 2011
Rond Midelt
Dag 84
Na een nachtje in Kasbaa Asmaa in Midelt, sla ik een klein weggetje in dat leidt naar Aouli,maar eerst kom ik een kompleet verlaten mijnstad tegen.
Wat hier zo raar is dat er moderne 3 verdieping tellende gebouwen staan, maar er niemand te bekennen, zelfs niet de alom tegenwoordige kinderen. Uiteindelijk zie ik wel wasgoed hangen en zie ik 1 oud vrouwtje, maar het blijft mysterieus en het lijkt me leuk op verkenning te gaan tussen de huizen en fabrieken. Een andere keer!
Ik kom een 10-tal km verder aan in Aouli, maar aan de voetgangersbrug houdt de piste op, en volgens de bewoners is er geen doorgang naar Ksabi. Dit zou betekenen dat de michelinkaart verkeerd is, wat niet vaak gebeurt.
Ik vind toch een piste Noordwaarts en ga op verkenning.
Eén spoor loopt dood in de bergen bij een aantal proefboringen, grappig is wel dat de beesten die grotten nu gebruiken als schuilplaats.
Een ander spoor is echter een mooie piste NW naar de R503 asfaltweg. Net voor ik aan de asfalt kom, ga ik echter onderuit op een moddervlakte die ik niet zag aankomen.
Net omdat ik totaal verrast was had ik wel wat snelheid en was de klap hard, de zwaarste crash van deze reis.
Gelukkig is de tenere crashbestendig en kom ook ik er goed vanaf, ik krijg enkel de motor met bagage niet alleen recht, daarvoor is de ondergrond te glad.
Ik wist wel dat er een paar mensen op 2 paarden onderweg waren en na 10 minuten zijn ze bij mij. Eén van hen helpt de motor rechtopzetten, en na het demonteren van het met modder vastgelopen spatbord, kan ik weer verder.
Eens op het asfalt wring in m´n stuur terug recht en dan is het naar de carwash om de dikke kleilaag eraf te spoelen, ik heb geluk gehad, zoveel is zeker.
VOORLOPIG LAATSTE POST:
Ik typ dit vanuit Berkane(vanop het toilet, daar is de beste WiFi ontvangst!) Dit zijn de laatste dagen voor de ferry en ik zal de blog en video´s van de laatste dagen thuis bijwerken (binnen een week dus)
Bedankt om te volgen, deze reis was een groot succes en een levensveranderende ervaring...
Na een nachtje in Kasbaa Asmaa in Midelt, sla ik een klein weggetje in dat leidt naar Aouli,maar eerst kom ik een kompleet verlaten mijnstad tegen.
Wat hier zo raar is dat er moderne 3 verdieping tellende gebouwen staan, maar er niemand te bekennen, zelfs niet de alom tegenwoordige kinderen. Uiteindelijk zie ik wel wasgoed hangen en zie ik 1 oud vrouwtje, maar het blijft mysterieus en het lijkt me leuk op verkenning te gaan tussen de huizen en fabrieken. Een andere keer!
Ik kom een 10-tal km verder aan in Aouli, maar aan de voetgangersbrug houdt de piste op, en volgens de bewoners is er geen doorgang naar Ksabi. Dit zou betekenen dat de michelinkaart verkeerd is, wat niet vaak gebeurt.
Ik vind toch een piste Noordwaarts en ga op verkenning.
Eén spoor loopt dood in de bergen bij een aantal proefboringen, grappig is wel dat de beesten die grotten nu gebruiken als schuilplaats.
 | |
| Onberijdbare pas nabij de proefboringen |
Een ander spoor is echter een mooie piste NW naar de R503 asfaltweg. Net voor ik aan de asfalt kom, ga ik echter onderuit op een moddervlakte die ik niet zag aankomen.Net omdat ik totaal verrast was had ik wel wat snelheid en was de klap hard, de zwaarste crash van deze reis.
Gelukkig is de tenere crashbestendig en kom ook ik er goed vanaf, ik krijg enkel de motor met bagage niet alleen recht, daarvoor is de ondergrond te glad.
Ik wist wel dat er een paar mensen op 2 paarden onderweg waren en na 10 minuten zijn ze bij mij. Eén van hen helpt de motor rechtopzetten, en na het demonteren van het met modder vastgelopen spatbord, kan ik weer verder.
Eens op het asfalt wring in m´n stuur terug recht en dan is het naar de carwash om de dikke kleilaag eraf te spoelen, ik heb geluk gehad, zoveel is zeker.
VOORLOPIG LAATSTE POST:
Ik typ dit vanuit Berkane(vanop het toilet, daar is de beste WiFi ontvangst!) Dit zijn de laatste dagen voor de ferry en ik zal de blog en video´s van de laatste dagen thuis bijwerken (binnen een week dus)
Bedankt om te volgen, deze reis was een groot succes en een levensveranderende ervaring...
donderdag 17 februari 2011
Rare vogels en Apen
Dag 81-83
Peter had voorgesteld om met een groep van wagens, die hij ging begeleiden, mee te rijden voor 5 dagen in Zuid-Marokko, maar een probleem met een gebroken tand besliste daar anders over. Ik nam dus afscheid van Peter en Zineb en mijn vertrouwde thuis in Marokko.
Maandagmorgen zat ik dus bij de tandarts van Ouarzazate, die erg snel en goedkoop mijn tand een tijdelijke vulling gaf, zodat ik nog dezelfde dag over de Hoge Atlas naar het Noorden kon rijden.
Langs een erg mooie asfaltweg langs groene valleien naar Demnat en dan naar camping Zebra bij de ´Cascades D´Ouzoud´.
In tegenstelling tot de meeste toeristenvallen, viel deze best mee en was ik onder de indruk van zowel de waterval als de apen die er leefden.
Het weer begint me nu voor het eerst in 3 maanden een beetje zorgen te baren, ik kom in de buurt van de Midden-Atlas die veel groener, maar ook veel natter is, en de eerste regenwolken worden gespot.
´s Morgens schijnt de zon toch nog over mijn perfecte ontbijt en zet ik koers richting Kenifra, maar dan wel langs de kleine bergwegen, waar ik tegen de middag een andere motorrijder tegenkom.
Het blijkt Toby te zijn, een 25 jarige Brit, die in de 5 maanden die hij onderweg is, nog maar 3 keer op hotel is geweest.
Hij rijdt op een leger-Harley MT350 en slaapt in een hangmat in het bos, een rare vogel dus in mijn ogen. Ik kan hem met de belofte van een maaltijd in het volgende dorp overtuigen een eind mee te rijden en ´s avonds zelfs zover krijgen dat hij een hotelkamer deelt, wat hij natuurlijk grote verspilling vind.
Hij begint dadelijk de hotelkamer in te richten als een bos en begint op de vloer het avondeten klaar te maken, couscous met ajuin en tonijn. Die avond stormt en regent het buiten en Toby neemt wel 3 douches voor wat hij noemt ´a deep clean´.
Na deze leuke ontmoeting gaan we de volgende dag elk onze eigen weg, het regenachtige bos in.
Ik ga richting Itzér langs een 100 km lange bergweg zonder dorpen, en deze blijkt alweer avontuur in overvloed te hebben. Het begint te regenen, ik zie vlak voor de motor een groep apen oversteken en behalve de warmte, laat ook het asfalt het afweten. Ik zit op 2000 meter hoogte met temperaturen rond het vriespunt, als de weg overgaat in modderpoelen en watergeulen.
De storm van vorige nacht heeft allerlei takken en rotsen op de weg achtergelaten en ik hoop dat ik geen obstakels tegenkom waardoor in moet terugkeren, want het is ondertussen ook gaan hagelen. Bijna is het zover wanneer ik ijs op de weg tegenkom, maar door het spoor van een auto kom ik er net door.Ik kan niet anders dan terugdenken aan de Afrikaanse warmte, maar gelukkig kom ik aan de andere kant van de Middel-Atlas in beter weer,hoewel het nog steeds hard waait als ik toekom in Kasbah Asmaa in Midelt.
Stukje bij beetje kom ik dichter bij huis. Inch´ Allah.
Peter had voorgesteld om met een groep van wagens, die hij ging begeleiden, mee te rijden voor 5 dagen in Zuid-Marokko, maar een probleem met een gebroken tand besliste daar anders over. Ik nam dus afscheid van Peter en Zineb en mijn vertrouwde thuis in Marokko.
Maandagmorgen zat ik dus bij de tandarts van Ouarzazate, die erg snel en goedkoop mijn tand een tijdelijke vulling gaf, zodat ik nog dezelfde dag over de Hoge Atlas naar het Noorden kon rijden.
Langs een erg mooie asfaltweg langs groene valleien naar Demnat en dan naar camping Zebra bij de ´Cascades D´Ouzoud´.
In tegenstelling tot de meeste toeristenvallen, viel deze best mee en was ik onder de indruk van zowel de waterval als de apen die er leefden.
Het weer begint me nu voor het eerst in 3 maanden een beetje zorgen te baren, ik kom in de buurt van de Midden-Atlas die veel groener, maar ook veel natter is, en de eerste regenwolken worden gespot.
´s Morgens schijnt de zon toch nog over mijn perfecte ontbijt en zet ik koers richting Kenifra, maar dan wel langs de kleine bergwegen, waar ik tegen de middag een andere motorrijder tegenkom.
Het blijkt Toby te zijn, een 25 jarige Brit, die in de 5 maanden die hij onderweg is, nog maar 3 keer op hotel is geweest.
Hij rijdt op een leger-Harley MT350 en slaapt in een hangmat in het bos, een rare vogel dus in mijn ogen. Ik kan hem met de belofte van een maaltijd in het volgende dorp overtuigen een eind mee te rijden en ´s avonds zelfs zover krijgen dat hij een hotelkamer deelt, wat hij natuurlijk grote verspilling vind.
Hij begint dadelijk de hotelkamer in te richten als een bos en begint op de vloer het avondeten klaar te maken, couscous met ajuin en tonijn. Die avond stormt en regent het buiten en Toby neemt wel 3 douches voor wat hij noemt ´a deep clean´.
Na deze leuke ontmoeting gaan we de volgende dag elk onze eigen weg, het regenachtige bos in.
Ik ga richting Itzér langs een 100 km lange bergweg zonder dorpen, en deze blijkt alweer avontuur in overvloed te hebben. Het begint te regenen, ik zie vlak voor de motor een groep apen oversteken en behalve de warmte, laat ook het asfalt het afweten. Ik zit op 2000 meter hoogte met temperaturen rond het vriespunt, als de weg overgaat in modderpoelen en watergeulen.
De storm van vorige nacht heeft allerlei takken en rotsen op de weg achtergelaten en ik hoop dat ik geen obstakels tegenkom waardoor in moet terugkeren, want het is ondertussen ook gaan hagelen. Bijna is het zover wanneer ik ijs op de weg tegenkom, maar door het spoor van een auto kom ik er net door.Ik kan niet anders dan terugdenken aan de Afrikaanse warmte, maar gelukkig kom ik aan de andere kant van de Middel-Atlas in beter weer,hoewel het nog steeds hard waait als ik toekom in Kasbah Asmaa in Midelt.
Stukje bij beetje kom ik dichter bij huis. Inch´ Allah.
zaterdag 12 februari 2011
Zoektocht naar een nieuwe piste
Dag 78
Peter (van Bikershome) stelde vandaag voor om me te vergezellen op een ritje in de bergen. Leuk, dacht ik, ik was nog nooit met Peter op stap geweest.
Hij stelde voor om naar een verbindingspiste tussen Skoura, en de piste tussen El Kelaa M'Gouna en Tansikht, op zoek te gaan.
Al snel echter, was duidelijk dat Peter, op z', KTM 950R, er een heel ander tempo op na hield dan ik, ik ben meer toerist, hij Parijs-Dakar piloot. Het duurde dan ook niet lang voor Peter gereduceerd was tot een stofwolk aan de horizon, wat makkelijk om volgen was, daar het stof lang bleef hangen.
We probeerden allerlei doodlopende stukjes piste uit, tot we aan een oued kwamen en Peter zei: "wacht jij hier maar even, ik kom zo terug".
Na een half uur begon ik te vermoeden dat hij wel eens niet zou terugkeren, ik had namelijk gegrapt dat het te moeilijk werd voor mij, en dat ik wel zou terugkeren, waarschijnlijk een misverstand.
Ik zette de achtervolging in, nu ondertussen bijna een uur later, waarbij ik goed zijn spoor kon volgen en af en toe een pijl met m'n naam bij op de grond schreef, moest hij toch op zoek zijn naar mij.
De piste was echter bijna onberijdbaar (voor mij dan toch), al jaren bijna ongebruikt en met een paar technische passages.
Gelukkig verbeterde het spoor hogerop tot een redelijke piste die inderdaad aansluiting vond op de hoofdpiste El Kelaa M'Gouna - Tansikht, zodat ik veilig en wel terug op de asfalt kwan. Tot daar was het spoor van Peter duidelijk zichtbaar, maar geen Peter te zien.
Ik ben dan maar een hapje gaan eten en heb Zineb gebeld dat ik eraan kwam. Wonderwel kwamen Peter en ik bijna gelijktijdig terug aan bij Bikershome. So all's well that ends well!
Peter (van Bikershome) stelde vandaag voor om me te vergezellen op een ritje in de bergen. Leuk, dacht ik, ik was nog nooit met Peter op stap geweest.
Hij stelde voor om naar een verbindingspiste tussen Skoura, en de piste tussen El Kelaa M'Gouna en Tansikht, op zoek te gaan.
Al snel echter, was duidelijk dat Peter, op z', KTM 950R, er een heel ander tempo op na hield dan ik, ik ben meer toerist, hij Parijs-Dakar piloot. Het duurde dan ook niet lang voor Peter gereduceerd was tot een stofwolk aan de horizon, wat makkelijk om volgen was, daar het stof lang bleef hangen.
We probeerden allerlei doodlopende stukjes piste uit, tot we aan een oued kwamen en Peter zei: "wacht jij hier maar even, ik kom zo terug".
Na een half uur begon ik te vermoeden dat hij wel eens niet zou terugkeren, ik had namelijk gegrapt dat het te moeilijk werd voor mij, en dat ik wel zou terugkeren, waarschijnlijk een misverstand.
Ik zette de achtervolging in, nu ondertussen bijna een uur later, waarbij ik goed zijn spoor kon volgen en af en toe een pijl met m'n naam bij op de grond schreef, moest hij toch op zoek zijn naar mij.
De piste was echter bijna onberijdbaar (voor mij dan toch), al jaren bijna ongebruikt en met een paar technische passages.
Gelukkig verbeterde het spoor hogerop tot een redelijke piste die inderdaad aansluiting vond op de hoofdpiste El Kelaa M'Gouna - Tansikht, zodat ik veilig en wel terug op de asfalt kwan. Tot daar was het spoor van Peter duidelijk zichtbaar, maar geen Peter te zien.
donderdag 10 februari 2011
Rissani en rondje Erg Chebbi
Dag 73-74
Deze dagen in ons hotel vlak naast de duinen van Erg Chebbi zijn perfect om in de buurt wat pistes te verkennen.
De eerste dag houden we het rustig en gaan we kijken bij hotel Yasmina, waar ik al eerder verbleef, omdat daar de duinen redelijk toegankelijk zijn met de motor en het er rustig is.
Omdat het laagseizoen is worden we in Adrouine, waar we verblijven, een beetje te veel lastiggevallen door verkopers en verhuurders allerhande.
Daarna een bezoekje aan Rissani, waar ze ons weer langs alle kanten lastigvallen, en ik bijna ruzie krijg met een kerel die wil dat ik meekom naar zijn winkel, enkel 'om te kijken, geen druk om iets te kopen'. Ik probeer hem uit te leggen dat hij vandaag al de zoveelste is maar hij vind dat je een uitnodiging van een berber niet mag afslaan, en dat ik onbeleefd ben. Uiteindelijk snapt hij het wel, en laat hij ons met rust, maar Dan en ik hebben hier toch onze limiet van ons geduld bereikt.
In de namiddag rijden we een piste op die van Rissani recht naar Merzouga gaat, hier moest ik in 2007 met mijn Honda AT rechtsomkeer maken bij een grote berg/duin op de route. Op deze piste zijn werken om een nieuwe gracht aan te leggen en bij de oversteek van de gracht ging het even mis:
Ik had dus iets recht te zetten (letterlijk), we vonden zonder problemen dezelfde berg van 2007, maar ook nu bleek het geen gemakkelijke opdracht. Dan ging eerst op verkenning en zei dat het wel te doen was, maar moeilijk, hij loog niet:
We beseffen ook allebei dat we de limieten van onze motoren en rijkunsten hebben verkend, en dat het bijna tijd is om het wat rustiger aan te gaan doen om lijf en materiaal te sparen. Bijna zeg ik, want de volgende dag staat een rondje Erg Chebbi op het programma.
De voorzijde van deze duinengordel is één stippellijn van hotels en auberges, maar de achterzijde is ongerept met enkel een aantal berbertenten.
Er is enkel 1 addertje onder het gras, om aan de achterkant te geraken moet je door een stukje duinen van ongeveer 4 km, en daarna nog eens om terug aan de voorkant te komen.
Dit was zwaar werk, maar lukte ons wel, en als beloning hadden we dit gebied ongeveer voor ons alleen. De piste loopt over de zwarte met kiezel bestrooide vlakte, en dichter bij de duinen is het lichter en veel zandiger. Het leuke is dat je hier zo ongeveer overal kan rijden waar je wil, wat dit gebied tot één grote speeltuin maakt voor de motoren.
Ik en Dan spreken af bij een willekeurig gekozen 'waypoint' op de gps en gaan elk onze eigen weg, super leuk!
Er rest dan alleen nog een tweede oversteek van de duinen, waar we nog enkele mooie foto's en video's maken, en dan houden we het zand voor bekeken!
Op de terugweg naar ons hotel, langs een makkelijke piste, komt Dan nog redelijk zwaar ten val, zonder erg evenwel, maar het is duidelijk dat de speeltijd over is.
De volgende morgen gaan Dan en ik elk een andere richting uit, hij terug naar Duitsland, waar hij de motor (voor een spotprijs waarschijnlijk) gaat verkopen, en ik terug naar Bikershome in Ouarzazate.
Deze dagen in ons hotel vlak naast de duinen van Erg Chebbi zijn perfect om in de buurt wat pistes te verkennen.
De eerste dag houden we het rustig en gaan we kijken bij hotel Yasmina, waar ik al eerder verbleef, omdat daar de duinen redelijk toegankelijk zijn met de motor en het er rustig is.
Omdat het laagseizoen is worden we in Adrouine, waar we verblijven, een beetje te veel lastiggevallen door verkopers en verhuurders allerhande.
Daarna een bezoekje aan Rissani, waar ze ons weer langs alle kanten lastigvallen, en ik bijna ruzie krijg met een kerel die wil dat ik meekom naar zijn winkel, enkel 'om te kijken, geen druk om iets te kopen'. Ik probeer hem uit te leggen dat hij vandaag al de zoveelste is maar hij vind dat je een uitnodiging van een berber niet mag afslaan, en dat ik onbeleefd ben. Uiteindelijk snapt hij het wel, en laat hij ons met rust, maar Dan en ik hebben hier toch onze limiet van ons geduld bereikt.
In de namiddag rijden we een piste op die van Rissani recht naar Merzouga gaat, hier moest ik in 2007 met mijn Honda AT rechtsomkeer maken bij een grote berg/duin op de route. Op deze piste zijn werken om een nieuwe gracht aan te leggen en bij de oversteek van de gracht ging het even mis:
We beseffen ook allebei dat we de limieten van onze motoren en rijkunsten hebben verkend, en dat het bijna tijd is om het wat rustiger aan te gaan doen om lijf en materiaal te sparen. Bijna zeg ik, want de volgende dag staat een rondje Erg Chebbi op het programma.
De voorzijde van deze duinengordel is één stippellijn van hotels en auberges, maar de achterzijde is ongerept met enkel een aantal berbertenten.Er is enkel 1 addertje onder het gras, om aan de achterkant te geraken moet je door een stukje duinen van ongeveer 4 km, en daarna nog eens om terug aan de voorkant te komen.
Dit was zwaar werk, maar lukte ons wel, en als beloning hadden we dit gebied ongeveer voor ons alleen. De piste loopt over de zwarte met kiezel bestrooide vlakte, en dichter bij de duinen is het lichter en veel zandiger. Het leuke is dat je hier zo ongeveer overal kan rijden waar je wil, wat dit gebied tot één grote speeltuin maakt voor de motoren.
Ik en Dan spreken af bij een willekeurig gekozen 'waypoint' op de gps en gaan elk onze eigen weg, super leuk!
Er rest dan alleen nog een tweede oversteek van de duinen, waar we nog enkele mooie foto's en video's maken, en dan houden we het zand voor bekeken!
Op de terugweg naar ons hotel, langs een makkelijke piste, komt Dan nog redelijk zwaar ten val, zonder erg evenwel, maar het is duidelijk dat de speeltijd over is.De volgende morgen gaan Dan en ik elk een andere richting uit, hij terug naar Duitsland, waar hij de motor (voor een spotprijs waarschijnlijk) gaat verkopen, en ik terug naar Bikershome in Ouarzazate.
maandag 7 februari 2011
Tagounite- Merzouga
Dag 70 -71
Alvorens Dan naar huis gaat, wil ik hem nog de woestijn laten zien. We kiezen daarom de piste van Tagounite naar Merzouga, omdat dat een echte woestijnpiste is die 2 dagen duurt om te overbruggen. Ik wou deze piste al jaren doen, en omdat Dan echt goed overweg kan met de motor, heb ik het volste vertrouwen, dat we er zelfs met de volledige bagage doorgeraken.
Alvorens Dan naar huis gaat, wil ik hem nog de woestijn laten zien. We kiezen daarom de piste van Tagounite naar Merzouga, omdat dat een echte woestijnpiste is die 2 dagen duurt om te overbruggen. Ik wou deze piste al jaren doen, en omdat Dan echt goed overweg kan met de motor, heb ik het volste vertrouwen, dat we er zelfs met de volledige bagage doorgeraken.
De piste begint rotsachtig, maar transformeert na 30 km in de open vlaktes die we zochten, met vlak voor onze overnachtingsplaats een passage van 20 km zeer zacht zand. Omdat onze techniek ondertussen op punt staat, beleven ze er wel lol aan.
Ik raak een enkele keer vast in de duinen voor Tafraoute.
We overnachten bij de auberge van Said, een kennis van Peter, die ons waarschuwd voor een stuk 'Fesh Fesh' op de piste morgen. Dit is een soort cementpoeder waar bijna niet over te rijden valt, gelukkig komen we enkel een 6 km lange duinengorgel tegen, waar we ons weer kostelijk amuseren en Dan 2 keer licht ten val komt.
 |
| 1 van de weinige mensen op de piste |
De rest van de piste is zeer panoramisch en makkelijk zodat we zonder brokken in Adrouine geraken, en inchecken bij Nasser Palace (Tip van Roland).
De volgende dagen verkennen we de buurt van Merzouga en de duinengordel van Erg Chebbi, en ditmaal niet zonder de nodige brokken...
woensdag 2 februari 2011
Les plus belles Gorges du Maroc
Dag 67-68
Op 2 dagen zouden we de 2 mooiste valleien van Marokko verkennen, de ´Gorges du Dades´ en de ´Gorges du Todra´.
Net na El-Kelaa M´Gouna reden we links de piste op voor een spectaculaire klim naar de Hoge Atlas om zo gelijk in de ´Gorges du Dades´ uit te komen, dan links naar boven langs asfalt tot aan de verbindingspiste tussen de 2 Gorges.
Deze verbinding loopt tussen Msemrir en Tamtattouchte en is zeer rotsachtig, bovendien woont er niemand en vermoed ik dat er door de diepte van de kloof geen gsm-ontvangst is.
Ik was dus wel een beetje bezorgd toen het al bijna 4 uur ´s middags was toen we er nog aan moesten beginnen, bovendien was het er ijskoud. Moest er hier iets mislopen, zouden we zeker in moeilijkheden komen, een simpele platte band was genoeg.
Gelukkig gingen de 25 ´clicks´ (clicks zijn km in vogelvlucht) over de bergkam op 2650 meter vlot, lag er geen sneeuw en kwamen we voor zonsondergang aan bij auberge Baddou, waar een kamers met verwarming en lekker eten ons opwachtte.
De volgende dag daalden we af naar Tinehir om vervolgens de piste zuidwaarts naar Ikniouln te nemen, daar was het net markt en konden we wat ´couleur local´ opsnuiven. Heel vriendelijke mensen, maar foto´s nemen was toch niet gewenst, wat we natuurlijk gewoon accepteerden ;.)
Bij de afdaling op de terugweg naar Ouarzazate, kwamen we naast de vele kinderen ook 2 Berbers tegen die ons tot stoppen aanmaanden.
We werden uitgenodigd op thee en brood met olijfolie en zo zag Dan ook eens het echte bergleven van deze geharde mensen, wel moest ik hem uitleggen dat je niet met je linkerhand eet, wat hij zeer ongewoon vond,tot ik hem zei waarom.
Het volgende avontuur zal een 2 dagen durende piste zijn tussen Tagounite en Merzouga, het echte werk zeg maar.
Op 2 dagen zouden we de 2 mooiste valleien van Marokko verkennen, de ´Gorges du Dades´ en de ´Gorges du Todra´.
Net na El-Kelaa M´Gouna reden we links de piste op voor een spectaculaire klim naar de Hoge Atlas om zo gelijk in de ´Gorges du Dades´ uit te komen, dan links naar boven langs asfalt tot aan de verbindingspiste tussen de 2 Gorges.
Deze verbinding loopt tussen Msemrir en Tamtattouchte en is zeer rotsachtig, bovendien woont er niemand en vermoed ik dat er door de diepte van de kloof geen gsm-ontvangst is.
Ik was dus wel een beetje bezorgd toen het al bijna 4 uur ´s middags was toen we er nog aan moesten beginnen, bovendien was het er ijskoud. Moest er hier iets mislopen, zouden we zeker in moeilijkheden komen, een simpele platte band was genoeg.
Gelukkig gingen de 25 ´clicks´ (clicks zijn km in vogelvlucht) over de bergkam op 2650 meter vlot, lag er geen sneeuw en kwamen we voor zonsondergang aan bij auberge Baddou, waar een kamers met verwarming en lekker eten ons opwachtte.
De volgende dag daalden we af naar Tinehir om vervolgens de piste zuidwaarts naar Ikniouln te nemen, daar was het net markt en konden we wat ´couleur local´ opsnuiven. Heel vriendelijke mensen, maar foto´s nemen was toch niet gewenst, wat we natuurlijk gewoon accepteerden ;.)
Bij de afdaling op de terugweg naar Ouarzazate, kwamen we naast de vele kinderen ook 2 Berbers tegen die ons tot stoppen aanmaanden.
zondag 30 januari 2011
There's no Atlas like the High Atlas
Dag 65
Na een aantal rustdagen en een groot onderhoud aan de motor, waarbij de achterband, die ik sinds Ouagadougou meesleur, er eindelijk op kon, trokken we de Hoge Atlas in om een bezoek te brengen aan Peter z´n 2de bikershome. Momenteel gewoon een leegstaand huis, maar het was meer te doen om de spectaculaire piste en uitzichten.
Op meer dan 2500 meter hebben de inwoners zelfs licht Aziatische kenmerken en lijken ze steeds minder op Marokanen.
Op meer dan 2500 meter hebben de inwoners zelfs licht Aziatische kenmerken en lijken ze steeds minder op Marokanen.
De landschappen en steile smalle bergwegen met soms zeer diepe ravijnen gingen nooit vervelen en we hadden geluk dat er op die hoogte nog geen sneeuw lag en het zelfs vrij warm was, winter in Marokko kan ook meevallen.
Het laatste stuk was erg technisch, waarbij het gebrek aan grip in combinatie met de steile afgrond een paar adrenaline-opstoten veroorzaakte, en moe maar voldaan bereikten we de nieuwe asfaltweg terug naar beneden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
